این ایمان [به مهدی (عج)]فقط سرچشمه دلداری و تسلای خاطر نیست، بلکه منبع دِهش و نیرو نیز هست. منبع عطا و دِهش است؛ زیرا ایمان به مهدی (عج)، یعنی باور به انکار و رد ظلم و ستم حتی در حالی که بر همه دنیا حکم‌فرما باشد؛ و منبع انگیزه و نیرویی جاودان است؛ زیرا بارقه‌ای است که در وجود انسان با ناامیدی مبارزه می‌کند و هرچقدر هم مشکلات انبوه و ستم فراگیر شود، امید شعله‌ور در سینه او را زنده نگاه می‌دارد. [شهید سید محمدباقر صدر، پژوهشی درباره امام مهدی (عج)، صفحه ۲۵]