حكومت اسلامى دو وظيفه دارد: يكى تربيت انسان بر آن مبناى فكرى و تنظيم رويكردها و احساسهايش بر اساس آن؛ و ديگرى كنترل كردن وى از بيرون و بازگرداندنش به همان مبنا، آنگاه كه وى در عمل از آن انحراف يابد. ازاين‌رو، بينش سياسى اسلام تنها شامل بخش ظاهرى زندگى اجتماعى نيست؛ بلكه نوعى بينش سياسى عميق است كه به نگاهى فراگير و كامل درباره زندگى، هستى، اجتماع، سياست، اقتصاد و اخلاق بازمىگردد. اين نگاه فراگير، همان بينش كامل اسلامى است. [شهید محمدباقر صدر، کتاب فلسفه ما، ص۶۴]