غیبت به مرگ اجتماعی انسان و از بین رفتن اعتماد مردم و تزلزل زندگی مردم و از بین رفتن سرمایه‌های اجتماعی موجود در درون جامعه منجر می‌شود. طبیعی است که کسی که غیبت فرد غایبی را می‌کند و در مرگ اجتماعی او مشارکت می‌کند، به خودش ضرر می‌رساند. از همین‌روست که قرآن کریم چنین تعبیر می‌کند:«... أَ یُحِبُّ أَحَدُکُم أَن یَأکُلَ لَحمَ أَخِیهِ ...»؛ گویی که برادر خود را می‌کشد. [امام موسی صدر؛ برگرفته از کتاب حدیث سحرگاهان]
