در اینجا این بحث مطرح است که نعوذبالله! چه می‌شود که انسان در دعا کردن بین خودش و دیگری تفاوت قائل می‌شود؟ در صورتی که معارف ما می‌گوید: نباید تفاوت قائل شوید؛ پس چرا تفاوت قائل میشوید؟با یک مثال روشن می شود: من به پول احتیاج دارم. رفیقی دارم که او هم به پول احتیاج دارد. حالا می‌خواهم بروم سراغ کسی و از او تقاضا کنم که بیا و گره کار ما را باز کن. وقتی سراغ او رفتم، اول حاجت خودم را می‌گویم؛ چون می‌ترسم اگر اول حاجت دوستم را بگویم و او حاجتش را بدهد، کم بیاورد و گره من باز نشود! چون دیدگاهم مادّی است.[آیت الله مجتبی تهرانی(ره)]