گاه منافع يک فرد يا جامعه يا لذت‌هاى آن‌ها می‌تواند به حال فرد يا جامعه‌ای ديگر زيان‌بخش باشد. اعتقاد انسان به اين معيارهاى ناقص است كه بلاهاى گوناگون را براى وى به‌وجود آورده و همواره او را در جنگ و ستيز قرار داده است. اما آنگاه كه انسان معيار عملى خود را آن چيزى قرار دهد كه اسلام بيان كرده، انواع جنگها و تضادها برطرف خواهد شد؛ زيرا رضا و خشنودى خدا در معرض تضاد و اختلاف نيست. تنها با اين معيار است كه مىتوان جامعهاى مطمئن و كمک‌كار به‌وجود آورد كه اگر روحيه رقابت و مسابقهاى هم در چنين جامعه‌ای حاكم باشد، تنها بر محور تحصيل رضايت خداست و نه بر محور به‌چنگ‌آوردن مصالح شخصى و منافع مادى. [شهید محمدباقر صدر، کتاب اسلام راهبر زندگی، ص۴۵۵]
