این آزمون‌های بزرگ و مسئولیت‌های سنگین اخلاقی و اجتماعی در روزگار غیبت، همچون صحنه‌ای برای غربال و جداسازی حق از باطل است.
بیشتر بخوانید:
هرکس باید با پایداری و وفاداری به عهد خود با امام زمان (عج)، جایگاه خویش را در صف یاران صادق تثبیت کرده و آمادگی واقعی خویش را برای تحقق ظهور نشان دهد.
امام صادق(ع) در روایتی تکان‌دهنده به منصور از اصحابش می‌فرماید:«یَا مَنْصُورُ إِنَّ هَذَا اَلْأَمْرَ لاَ یَأْتِیکُمْ إِلاَّ بَعْدَ إِیَاسٍ وَ لاَ وَ اَللَّهِ حَتَّی تُمَیَّزُوا وَ لاَ وَ اَللَّهِ حَتَّی تُمَحَّصُوا وَ لاَ وَ اَللَّهِ حَتَّی یَشْقَی مَنْ یَشْقَی وَ یَسْعَدَ مَنْ یَسْعَدُ؛ ای منصور! این امر (ظهور) جز پس از ناامیدی (از اسباب مادی و اعتماد و توکل کامل بر خداوند) فرا نمی‌رسد. به خدا سوگند، تا خوب از بد جدا نشوید، ظهور محقق نمی‌شود؛ به خدا سوگند، تا آزمایش نشوید، (ظهور) تحقق نخواهد یافت؛ و به خدا سوگند، تا شقی به شقاوت و سعادتمند به سعادت نرسد، ظهور واقع نمی‌شود».(الکافی، شیخ کلینی، ج ۱، ص ۳۷۰).
از این روایت استفاده می‌شود که ظهور در اوج تنگنا و ناامیدی بشر تحقق خواهد یافت، جایی که دیگر قدرت‌های مادی بی‌ثمر می‌شوند. این مرحله، امتحان امید و اعتماد مطلق به خداوند است.
دوران غیبت، میدان جداسازی مؤمنان واقعی از مدعیان است؛ کسانی که در فتنه‌ها می‌ایستند، شناخته می‌شوند. غربالگری الهی با سختی‌ها و آزمایش‌ها انجام می‌شود و مؤمنان را صیقل می‌دهد تا خالص شوند.
این دوران سرنوشت‌ساز است؛ برخی به دلیل سستی و بدعهدی به شقاوت می‌رسند و برخی با ثبات قدم در سعادت جاودانه جای می‌گیرند و صف‌بندی نهایی تاریخ، شکل می‌گیرد و انسان‌ها را به دو دسته تقسیم می‌کند: اهل سعادت و اهل شقاوت.
آنچه بر منتظران در دوران غیبت لازم است، داشتن معرفت عمیق و وفاداری عملی به عهد با امام زمان (عج) است؛ عهدی که با عمل به وظایف و توجه به دعاهایی، چون دعای عهد، دعای ندبه، انس با قرآن، توسل به اهل بیت(ع) و پیروی از ولی‌فقیه استوار می‌ماند و باید در عبادت، صبر بر سختی‌ها، رعایت انصاف و وفاداری پایدار جلوه‌گر شود.
بنابراین، دوران غیبت، عصر بلاتکلیفی نیست، بلکه میدان آزمایش‌های بزرگ است؛ هر گامی در پایبندی به این عهد، گامی به سوی آمادگی برای ظهور و قرار گرفتن در صف یاران راستین حضرت ولی‌عصر (عج) خواهد بود.
انتهای پیام