رویکرد دومی هم وجود دارد که کاملاً در تضاد با رویکرد اول است و تماماً در برابر آن قرار می‌گیرد. کسانی که این رویکرد را دارند، از بالا و از قله کوه، به دنیا نگاه می‌کنند؛ برای همین به‌وضوح به محدودیت و پوچی و تهی بودن دنیا اشاره می‌کنند. آن‌ها از بالا به دنیا نگاه می‌کنند و خودشان را از نفوذ محرک‌های دنیا و پذیرش دعوت‌های آن و تسلیم شدن در برابر جذابیت شدید آن در همه میادین و عرصه‌ها، مصون می‌دارند. بر این اساس، نسبت به دنیا موضع سلبی می‌گیرند و دنیا را کَمّیت بی‌ارزش‌ومقدار می‌دانند که همت آن‌ها مصروف به آن نمی شود و شأن و منزلتشان در پایۀ آن نیست. زیرا آن‌ها در فضایی با خدا زندگی می‌کنند که آکنده از مناجات و رهایی معنوی و ارتباط همیشگی با پروردگار متعال است؛ فضایی که آن‌ها را از پرداختن به این چیزهای پوچ و پست بازمی‌دارد. [شهید صدر، کتاب حوزه و بایسته‌ها، ص٢١]
