در جامعه اسلامی دولت از طریق یک بانک رسمی، عملیات جمعآوری اموال و به‌کارگیری آن را بر عهده دارد و به بخش خصوصی اجازه نمیدهد که وارد عرصه سودبریهای بانکی شود. بدین سان هدف توسعهای این عملیات بانکی از محتوای سرمایهداری آن جدا میشود؛ چه اینکه عملیات جمعآوری اموال، فرایندی اجتماعی میشود که حکومت به یک معنا آن را به‌نیابت از جانب خود صاحبان اموال انجام میدهد. لذا برخلاف جوامع سرمایهداری که در آن افرادی خاص بر نظام بانکی سیطره یافتهاند و زمام کل حیات اقتصادی را در اختیار دارند، در جامعه اسلامی قدرت جدیدی که از راه جمعآوری سرمایهها به‌دست می‌آید در ملکیت یک فرد یا افراد محدود نخواهد بود. [شهید سید محمدباقر صدر، کتاب اسلام راهبر زندگی، ص٢۴٢]
