بیشتر بخوانید:
چون در آخرالزمان، ابزارها و وسایل گناه، رسانهها و تبلیغات اغواگر، زمینه آلودگیهای اخلاقی و لغزشهای پنهان را بیش از همیشه فراهم میکنند؛ تقوا و ورع، سپری است بر دل منتظران و نشانه صدق انتظار آنان.
امام صادق(ع) میفرمایند: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ، وَلْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحاسِنِ الْأَخْلاقِ؛ هرکس دوست دارد از یاران قائم باشد، باید در حال انتظار اهل ورع و اخلاق نیکو باشد.» (الغیبة، شیخ نعمانی، ص۲۰۰).
انتظار حقیقی، بدون تقوا و ورع، ادعایی بیثمر است چون تقوا و ورع در اعمال فردی، معیار صدق ایمان است؛ مؤمن نهتنها از گناه آشکار، بلکه از لغزشها و شبهههای پنهان نیز پرهیز میکند و تقوا و ورع اجتماعی نیز بعدی مهم از این فضیلت است؛ پرهیز از ظلم، دروغ، ریا، رشوه و خیانت، نشانه ورع در عرصه اجتماع است و جامعهای چنین، بنیان خود را بر امانت و صداقت استوار میسازد.
امام زمان(عج) در توقیعی شریف خطاب به شیخ مفید فرمودهاند: «فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ؛ چیزی ما را از آنان (شیعیان) دور نمیسازد، جز آنچه از کارهایی که خوشایند ما نیست و از آنان به ما میرسد؛ کارهایی که ما آن را نمیپسندیم و رضایت نداریم.»(بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۱۷۶).
لغزشها و بیتقوایی ما، حجاب میان دلهای ما و اماممان است. از اینرو، تقوا تنها یک وظیفه فردی نیست بلکه مسئولیتی اجتماعی در برابر امام زمان(عج) بهشمار میآید.
امام باقر(ع) نیز هشدار میدهند: «مَنْ کَانَ لِلَّهِ مُطِیعاً فَهُوَ لَنَا وَلِیٌّ وَ مَنْ کَانَ لِلَّهِ عَاصِیاً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلاَیَتُنَا إِلاَّ بِالْعَمَلِ وَ اَلْوَرَعِ؛ هر که فرمانبردار خدا باشد، دوست ماست و هر که نافرمان باشد، دشمن ماست و ولایت ما حاصل نمیشود مگر با عمل و ورع.» (الکافی، شیخ کلینی، ج۲، ص۷۴).
معیار نزدیکی به اهل بیت و امام عصر(ع)، اطاعت است نه ادعا یا انتساب. تقوا، نشانه دوستی با آنانست و بیتقوایی، اعلام دشمنی اگرچه نام «منتظر» هم بر زبان باشد. «ورع» نگهبان نامرئی دل است؛ سدی در برابر لغزشهای پنهان و وسوسههای شبههناک. کسی که ورع ندارد، رشته ارتباطش با ولایت به تدریج سست میشود، حتی اگر زبانش دم از محبت اهل بیت(ع) بزند.
مقام معظم رهبری (مدظلهالعالی) میفرمایند: «بزرگترین وظیفه منتظران امام زمان این است که از لحاظ معنوی و اخلاقی و عملی و پیوند-های دینی و اعتقادی و عاطفی با مؤمنین و همچنین برای پنجه درافکندن با زورگویان، خود را آماده کنند.. کسی که در انتظار آن مصلح بزرگ است، باید در خود زمینههای صلاح را آماده سازد و کاری کند که بتواند برای تحقق صلاح بایستد.» (۱۳۸۱/۷/۳۰)
ایشان انتظار حقیقی را آمادگی برای صلاح میدانند؛ آمادگی فکری، اخلاقی و عملی. تقوا و ورع، زره منتظر است در برابر وسوسههای دنیا و سستی اراده. منتظر واقعی، هم اهل پرهیز از گناه است و هم آماده دفاع از حق در هر میدان.
بنابراین، تقوا و ورع در عصر غیبت، نه زینت مؤمن، بلکه جوهره ایمان، نشانه صداقت در ادعای انتظار و شرط اتصال به ولایتاند، و طبق تبیین رهبر معظم انقلاب پایه آمادگی برای جهاد و صلاحاند.
منتظران راستین، برای حفظ ارتباط با ولایت، دائماً خود را در محضر امامشان میبینند و نهتنها از گناه میپرهیزند، بلکه در همه تلاشهای فردی و اجتماعی، از شبهات و لغزشگاهها نیز دوری میکنند. تقوا و ورع آنان، چون حصاری از نور، دلهایشان را از تیرگی گناه و افتادن در شبهات مصون میدارند.
آنان میدانند که یاری امام از تزکیه نفس آغاز میشود، از پرهیز از حرام، از کنترل زبان و نگاه، از امانتداری و از دوری از لغزشهای پنهان. آنان با ورع و تقوا در عمل و نیت، نهتنها خود را حفظ میکنند، بلکه با رفتارشان چراغی برای دیگران در مسیر ظهور میافروزند و جامعهای میسازند که آماده پذیرایی از عدالت موعود است.
انتهای پیام