میرزا ابوالحسن شعرانی معروف به علامه شعرانی ۱۳۲۰ ه. ق (۱۲۸۱ ش)، در تهران به دنیا آمد. وی از نوادگان ملا فتح‌الله کاشانی است که متوفای ۹۸۸ ق (۹۵۲ ش)، بوده و مفسر معروف عصر صفویه است. تفسیر منهج‌الصادقین وی به زبان فارسی بسیار مشهور است و مزار وی اینک در شهر کاشان زیارتگاه عام و خاص است. علامه شعرانی تحصیلاتش را در تهران در مدرسه فخریه مروی و سپس قم و نجف انجام داد و پس از اتمام تحصیلات و طی مراحل عرفانی، از نجف به تهران بازگشت و امامت جماعت مسجد جد خود ملا ابوالحسن در نزدیک بازار تهران را عهده‌دار شد.در تهران از محضر بزرگانی همچون آیت‌الله حاج میرزا مهدی آشتیانی، میرزا محمود قمی، حبیب‌الله ذوالفنون و در قم از شخصیت‌هایی همچون حاج شیخ عبدالکریم حائری و شیخ عبدالنبی نوری و در نجف اشرف از اساتید بی شماری همچون سید ابوتراب خوانساری بهره برد.
از ویژگی‌های ایشان اینکه به چند زبان زنده دنیا تسلط داشته و کتاب‌هایی را نیز از دیگر زبان‌ها مانند فرانسه به فارسی ترجمه کرده‌اند و از دانشمندان کثیر التألیف است. وی شاگردان بی شماری تربیت کرد که از جمله آنها آیت‌الله جوادی آملی، سید محمدباقر حجتی، علامه حسن حسن‌زاده آملی، سیدرضی شیرازی، مهدی محقق و سید جلال الدین حسینی ارموی (معروف به محدث اُرمُوی) هستند.
علامه شعرانی از علمای بزرگی بود که هم دوره بزرگانی همچون رفیعی قزوینی و الهی قمشه‌ای و فاضل تونی و آشتیانی هستند. کرسی درس حکمت و فلسفه در تهرا ن داشتند و بزرگانی چون علامه حسن زاده آملی نزد ایشان در دروسی مانند کتاب «شفاء» ابن سینا و «مجمع‌البیان» مرحوم طبرسی و «جامع الرواۀ» مقدس اردبیلی تلمذ کرده‌اند. ایشان علاوه بر تدریس در مسجدی در چهار راه سیروس به وعظ و خطابه پرداخته و شمع فروزانی بودند که مردم از وی بهره‌مند بودند. علامه ميرزا ابوالحسن شعرانی در اواخر عمر دچار ضعف و بيماری قلب و ريه شد و سرانجام پس از هفتاد و سه سال زندگی پرافتخار، در شب يكشنبه، هفتم شوال ۱۳۹۳ برابر با ۱۲ آبان ماه ۱۳۵۲ جان به جان آفرين تسليم و پيكرش در جوار ملكوتی حضرت عبدالعظيم حسنی(ع)، روبروی باغ طوطی به خاك سپرده شد و آثار و آموزه‌های او تا امروز چراغ راه طالبان حکمت و معرفت است.