سیدمحمدرضا بهشتی، دانشیار گروه فلسفه دانشگاه تهران در گفتوگو با ایکنا گفت: این یک مؤلفه تلقی از انسان که در این فرهنگ حضور دارد و مؤلفه دیگر آن انسانی است که در ادیان ابراهیمی شکل میگیرد. گویی انسان گل سرسبد عالم است، کل خلقت در جهت او انجام گرفته است و همان حدیث قدسی که میفرماید: «لولاک لما خلقت الافلاک؛ اگر تو نبودی افلاک را خلق نمیکردم»، انسانی که کانون کل جهان است. هر دوی این تعاریف در این تصویر حضور دارد؛ هم یک وجود تراژیک برای وجود انسان، هم یک وجودی که انگار تمامی جهان برش خورده به سمت او و به سوی پیدایش این موجود. آن هم در جهانی که طرح دارد، از پیش طراحی شده و غایت آن گویی پیدایی یک موجودی به نام «انسان» است.