خداوند انسان را به زور به سمت خوبی‌ها هدایت نمی‌کند؛ این واقعیت جوهر آفرینش و رمز مختار خلق شدن انسان است. «لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ؛ در دین هیچ اجبارى نیست و راه از بیراهه بخوبى آشکار شده است پس هر کس به طاغوت کفر ورزد و به خدا ایمان آورد به یقین به دستاویزى استوار که آن را گسستن نیست چنگ زده است و خداوند شنواى داناست». (آیه 256 سوره بقره)
اما همین خدا که هیچ اجباری برای هدایت بشر نمی‌کند، اگر انسانی بخواهد به سمت نیکی‌ها برود به او کمک میکند. انسان‌هایی را هم که می‌خواهند به سمت بدی‌ها بروند را به حال خود رها میکند و این بدترین و شدید‌ترین غضب الهی است.
به خودمان دروغ نگوییم تا پایین نرویم
همانگونه که ایمان مرتبه دارد، بی‌ایمانی نیز مرحله دارد. برای آدم‌های مختلف هم از جاهای مختلف شروع می‌شود. برای برخی از کاهلی در نماز، برای برخی از اولین تار مو، برای برخی از اولین رشوه(هدیه‌ای که می‌گیرند) و ... آغاز می‌شود اما می‌توان گفت برای همه از اولین دروغی که به خود می‌گوییم شروع می‌شود و انسان مرتبه به مرتبه پایین می‌رود.
همین است که دروغ ریشه سایر گناهان است و راست‌گویی عامل بیشتر ثواب‌ها. به خودمان راست بگوییم تا پایین نرویم تا خودمام، خودمان را شایسه غضب الهی نکنیم. که اگر خدا از ما ناخرسند شد، خلق هم از ما خرسند نخواهد بود.
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ لا تَخْذِلْنی فیهِ لِتَعَرّضِ مَعْصِیتِکَ ولا تَضْرِبْنی بِسیاطِ نَقْمَتِکَ وزَحْزحْنی فیهِ من موجِباتِ سَخَطِکَ بِمَنّکَ وأیادیکَ یا مُنْتهى رَغْبـةَ الرّاغبینَ». «خدایا در این روز مرا به نفس سرکشم وامگذار تا در پی طغیان و نارضایتی تو روم و مرا با تازیانه خشم و غضبت ادب مکن، مرا از موجبات ناخرسندیت بر کنار بدار، به حق مهربانی و نعمت نوازیت، ای نهایت آرزوی مشتاقان».