در روزگاری که کشمکش سنت و تجدد و کشاکش دین و سیاست، کسانی را بدین سو یا بدان سو می‌بَرَد، وجود و نقش‌آفرینی کسانی که هم درس‌خوانده سنت باشند و هم دانش‌آموخته دانش جدید، هم سیاست‌دان باشند، هم دغدغه‌مند دین، چونان کبریت احمر، و گوهری کمیاب است که چون به آن‌ها دست می‌یابی، هرگز نمی‌خواهی و نمی‌توانی از ایشان چشم برُبایی.
فیرحی عزیز و گرامی از همان اندک دانشی مردانی بود که هم دین‌شناس بود، هم دردآشنای زمانه؛ هم استادتمام اندیشه سیاسی مدرن بود، هم کاوشگر میراث کهن اسلامی و انسانی. با جریان‌های سیاسی جهان اسلام آشنا بود و اندیشه تقریب مذاهب اسلامی را می‌جست و می‌خواست. او درعین حال، از سیاست‌ورزی به دور نبود، اما این اهتمام او از سنخ شیفتگان قدرت و فریفتگان شهرت نبود. اصلاح‌طلبی بود که مشی اعتدالیش او را در دیگر اردوگاه‌های سیاسی، پذیرفتنی و بلکه خواستنی می‌کرد.
روزهایی چند بود که نگران از دست دادن آن چهره خندان و روح مهربان بودیم. گزارش برخی پزشکان که دلسوزانه این شب و روزها بر بالین او بودند، از روند روبه بهبودِ درمانش، ما را غَرّه، و از سطوت و خشونت ویروس منحوس، غافل نمود و شاید ما را از تضرع بیشتر به درگاه دلدار مهربان، کمی دور کرد و به ناگاه، خود را در سوگ آن سترگ دیدیم.
بارالها، با رحمت و عنایتی که نصیب آن عزیز ازدست رفته می‌فرمایی، سنگینی این غم را بر دل‌های ما هموار فرما و آن مهرورز مهرگستر را مهمان نعیم مقیم، و لطف عمیم خود فرما. آمین یارب العالمین!
حمیدرضاشریعتمداری
رئیس دانشکده فلسفه دانشگاه ادیان و مذاهب
انتهای پیام