حجت‌الاسلام والمسلمین محمدعلی میرزایی، عضو هیئت علمی جامعة المصطفی(ص) العالمیة، در چهارمین قسمت از سلسله درس‌گفتار «آیات و حیات» که به همت ایکنا و به‌صورت ویدئویی تهیه شده است، تأکید کرد که آیه 46 سوره مبارکه بقره بر اعتقاد به معاد تأکید دارد.
مشروح سخنان حجت‌الاسلام والمسلمین میرزایی در قسمت چهارم این برنامه بدین قرار است:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی محمد و علی آله الطیبین الطاهرین
بینندگان عزیز، سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
در این قسمت درباره ظنّ به معاد صحبت می‌کنیم و این، لزوماً یقین نیست.
آیه 46 سوره بقره می‌فرماید: «آنان كه بى‌گمان مى‌دانند كه با پروردگار خود ديدار خواهند كرد و نزد او باز مى‌گردند.»
در حقیقت این آیه قبل از آیاتی نازل شده که داستان بنی‌اسرائیل و درس‌ها و عبرت‌های بزرگی را که از این داستان عجیب گرفته می‌شود برای ما روایت می‌کند و از اعتقاد به دیدار پروردگار سخن می‌گوید.
دوستان من!
یادآوری معاد و ایمان به اینکه انسان به‌زودی پروردگار خویش را ملاقات می‌کند، این احساس و این باور، هرچند که از ایمانی یقینی به اعتقاد راسخ ایجاد شده باشد، در سطح ظنّ است. اما این اعتقاد به معاد و اعتقاد به اینکه انسان پروردگار خود را ملاقات می‌کند و در نهایت، نتیجه آنچه انجام داده، چه خوب و چه بد، چه طاعت و چه معصیت را ببیند، این ایمان به مانند این موعد و میعاد است که کافی است تا به وسیله آن، رفتارش را داوری و کنترل کرده و ناظر بر افعالش باشد.
دوستان من!
اعتقاد به این که انسان مسئول است، درنگ می‌کند و از او درباره هرآنچه که انجام داده است سؤال می‌شود، از جمله اعمال، اندیشه‌ها، نظریات و هرآنچه که موجب ایجاد واقعیتی ملموس و حقیقی شده که در سرنوشت مردم تأثیر گذاشته است، انسان اگر به چنین چیزی اعتقاد داشته باشد برایش کافی است که از مسیر اشتباه بازگردد.
زیرا اندیشه معاد، تفکری بازدارنده است؛ امروز هم می‌بینیم که برخی از یک استراتژی بازمی‌گردند. اعتقاد به اینکه انسان پروردگارش را ملاقات می‌کند هرچند او با این احساس و به دور از جنبه تئوری صِرف زندگی می‌کند، حتی اگر وارد جنبه روانشناسی انسان شود؛ آیا انسان گمان نمی‌کند که پروردگارش را ملاقات می‌کند؟ این اهمیت دارد و فقط درباره یقین صحبت نمی‌کند و ارزش موارد غیریقینی را کنار می‌گذارد.
برخی مفسرین ظنّ را به «علم» تفسیر کرده‌اند اما صرف نظر از این تفسیرها، می‌گوییم که در ظاهرِ این آیه، ظنّ آن زمان که به مسائل سرنوشت‌ساز مانند معاد مربوط باشد، ارزنده است.
از خداوند هدایت، عاقبت به خیری و ایمان را مسئلت می‌کنیم و ظنّ به این که پروردگار خود را ملاقات خواهیم کرد و برای هر چیز محاسبه خواهیم شد.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
انتهای پیام