آدمى به اندازه كفرها و چشمپوشیهايش میسوزد و اين سوختنها و رنجهاى ما نشانه درجات كفر و چشمپوشى ماست و ما با تمامى هدايتها از اين كفرهاى مبهوت جدا نمیشويم و گرفتار نعمتها و دارايیهايى میمانيم، كه آيت تحول و تبدل و فساد و نقص را دارند و محدوديت و محكوميت را فرياد میزنند و ما را به رفتن و بهره برداشتن و تزوّد و توشه گرفتن می‌خوانند، كه بايد از مُلک و ملكوت همچون ابراهيم به مالک روى آورد و ولايت او را پذيرفت. [استاد علی صفایی حائری، کتاب تطهیر با جاری قرآن، جلد سوم، صفحه ۴۴۶]