برپایی حق و عدالت و تحمل سختیهای سازندگیِ شایسته، نیازمند انگیزههایی است که از احساس مسئولیت و وظیفهشناسیِ انسان سرچشمه میگیرد. این انگیزهها همواره با مانعی روبه روست که نمیگذارد در انسان شکل گرفته یا رشد کنند. آن مانع عبارت است از گرایش به دنیا و زینتهای آن و وابستگی به زندگی در این دنیا، به هر شکل و کیفیتی که باشد؛ زیرا این گرایش و وابستگی در بسیاری از اوقات، انسان را از حرکت بازمیدارد و شرکت او را در فرایند سازندگی شایسته متوقف میکند. [شهید سید محمدباقر صدر؛ کتاب اسلام راهبر زندگی، ص٢٠٠-٢٠١]
