به گزارش ایکنا از آذربایجانشرقی، آیتالله العظمی میر سیدعلی بهبهانی از فقهای برجسته جهان تشیع است که در سال ۱۳۰۲ یا ۱۳۰۳ هـ. ق. در شهر بهبهان متولد شد. وی دروس مقدماتی خود را در بهبهان، تا ۱۸ سالگی نزد آقا میرزا محمدحسن بهبهانی، آقا شیخ عبدالرسول بهبهانی، آیت الله آقاسیدمحمد ناظمالشریعه بهبهانی و علمای دیگر بهبهان فراگرفت. از آغاز تحصیل، آثار نبوغ و استعداد در سیمای وی آشکار بود، به طوری که بارها استادانش این موضوع را یادآور شدند. وی اواخر سال ۱۳۲۲ هـ. ق. برای ادامه تحصیل، از بهبهان عازم نجف اشرف شد و ۶ سال در درس آخوند خراسانی و آیت الله سید محمد کاظم یزدی شرکت کرد و سطح عالی فقه و اصول را فراگرفت. بیشترین استفاده علمی او از محضر آیت الله سید محسن کوه کمری بود.
این عالم عالیقدر در سال ۱۳۲۸ هـ. ق. به بهبهان بازگشت و در این شهر ازدواج کرد و به تدریس علوم اسلامی پرداخت و سال بعد عازم عتبات عالیات شد. بیماری باعث شد که بهبهانی یک سال بیشتر در عراق نماند و به شهر بهبهان بازگردد. آیتاللهالعظمی سیدموسوی بهبهانی۷ سال در حوزه علمیه بهبهان، به تدریس پرداخت و در سال ۱۳۳۸ هـ. ق. به درخواست گروهی از شاگردان ممتاز آیتالله سید محسن کوه کمری، برای سومین بار عازم نجف اشرف شد. بهبهانی پس از تهیه منزل، به ایران باز میگردد تا خانواده خود را نیز به نجف ببرد.
بهبهانی همراه همسرش به سوی عراق حرکت میکند، اما بیماری همسرش در رامهرمز که در مسیر راه بهبهان ـ اهواز قرار داشت، سبب شد تا برای معالجه همسرش در رامهرمز بماند. مردم رامهرمز با اصرار از وی خواستند تا در شهرشان اقامت کند و به ارشاد آنها بپردازد. آیتاللهالعظمی بهبهانی ۲۳ سال در رامهرمز، به هدایت مردم پرداخت و بیشتر مردم رامهرمز از وی تقلید میکردند. وی در سال ۱۳۶۲ هـ . ق. برای چهارمین بار به قصد زیارت ائمه(ع) به عتبات عالیات مشرف میشود و بنا به درخواست آیتاللهالعظمی حسین طباطبایی قمی که مرجع تقلید و رئیس حوزه علمیه کربلا بود در کربلا اقامت گزید. او ۲ سال در حوزه علمیه کربلا، به تدریس خارج فقه و اصول پرداخت و بعد از آن، به نجف رفت. در همان آغاز ورود او به نجف، جمعی از فضلا و دانشمندان از وی درخواست نمودند تا تدریس را آغاز نماید، او نیز به تدریس خارج فقه پرداخت.
ایشان بیش از نیم قرن تدریس کردند و شاگردان فراوانی در حوزههای علمیه بهبهان، رامهرمز، کربلا، نجف، اهواز و اصفهان تربیت کردند از آثار ایشان میتوان به «مصباح الهدایة فی اثبات الولایة»، «القواعد الکلیه فیما یبتنی علیه کثیر من معضلات مسائل الفقه و الاصول»، «الاشتقاق» یا «کشف الاستار عن وجه الاسرار المودعه فی الروایه الشریفه»، «اساس النحو»، «حاشیه عروة الوثقی»، «بیست پرسش و پاسخ آن»(مشتمل بر مسائل مختلف اعتقادی)، «التوحید الفائق فی معرفه الخالق» (درباره کلام و حکمت الهی) و «مقالات حول مباحث الالفاظ» اشاره کرد. آیتاللهالعظمی سیدعلی موسوی بهبهانی در شب ۱۸ ذیالقعده سال ۱۳۹۵ هـ ق. در ۹۲ سالگی چشم از جهان فروبست.