میهمانی بزرگی در پیش است؛ هر لحظه منتظر لطفی عظیم باش، یقین بدان این میزبان بدون هدیه‌ای در خور، راهیت نمی‌کند، هدیه را خواهی گرفت اما زیباتر از خود هدیه، درک دریافت آن و لمس لحظه‌ای است که لایق دریافت هدیه خواهی شد، که بعدها نیز خواهی فهمید در کدامین لحظه آسمانی، نور یزدانی به دلت هبوط کرده؛ مطمئن باش که لذت لمس آن لحظه کمتر از خود هدیه نخواهد بود.
پس به گوش باش و بیدار، بدان که مهمان شدن در این سفره پربرکت نه قسمت دل است و نه اراده همت؛ تنها دعوت است و بس. میهمان شده‌ای، و میزبان مهربان‌ترین مهربانان است، ستار است، رحمان است و رحیم.
شک نکن که اگر دعوت شده‌ای دلیلی دارد، ولی به دنبال دلیل نگرد؛ دل خود بهترین دلیل است؛ دل قوی دار. راه هموار است و دل دلیل؛ راهی شو و همراه
«تو پای به ره بنه دگر هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت»
در هر لحظه به یاد آور که میهمان که هستی و چگونه میزبانی می‌کند؛ دعایمان در آغاز این میهمانی بزرگ عاقبت بخیری باشد و رستگاری.