همچنان در سیر بیان آثار بزرگان شعر فارسی درباره اخلاقیات هستیم. سعدی در ابتدای کتاب بوستان سعدی میفرماید:
یکی را به سر برنهد تاج بخت
یکی را به خاک اندر آرد ز تخت
کلاه سعادت یکی بر سرش
گلیم شقاوت یکی در برش
گلستان کند آتشی بر خلیل
گروهی بر آتش برد ز آب نیل
گر آن است، منشور احسان اوست
ور این است، توقیع فرمان اوست
پس پرده بیند عملهای بد
هم او پرده پوشد به آلای خد
به تهدید اگر برکشد تیغ حکم
بمانند کروبیان صم و بکم
وگر در دهد یک صلای کرم
عزازیل گوید نصیبی برم
* یعنی، حتی اگر صلای کرم بدهد، ابلیس (شیطان) نیز طمع خواهد کرد که بیشک من هم از او بهرهای خواهم برد.
انتهای پیام