«پادشاهی پارسایی را دید.
گفت: هیچت از ما یاد آید؟
گفت: بلی! هر وقت که خدا را فراموش می‌کنم.»
«يکی از پادشاهان عابدی را پرسيد که اوقات عزيزت چگونه می‌گذرد؟ گفت: همه شب در مناجات و سحر در دعای حاجات و همه روز در بند اخراجات.
ملک را مضمون اشارت عابد معلوم گشت. فرمود تا وجه کفاف او معين دارند تا بار عيال و اطفال از دل او برخيزد.»
«اخراجات» در این حکایت به معنی خرج و مخارج زندگی، «مضمون اشارت» به معنای سخن پوشیده و «وجه کفاف» به معنی مبلغ کافی برای گذران روزانه است.