به گزارش ایکنا، سیدحمید خویی از نوادگان آیت‌الله خویی و محقق و پژوهشگر نهج‌البلاغه و عضو هیئت علمی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. وی در سلسله درس‌گفتارهای «جرعه‌ای از کلام امیر(ع)» در خبرگزاری به بیان نکاتی درباره خصوصیات متقین از منظر حضرت علی(ع) پرداخته است که قسمت سیزدهم آن از نظر می‌گذرد؛
حضرت مولا امیرالمؤمنین(ع) در فرازی از خطبه متقین می‌فرماید: «هُمْ وَ الْجَنَّةُ کَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِیهَا مُنَعَّمُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ کَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِیهَا مُعَذَّبُونَ؛ پارسایان کسانی هستند که گویا بهشت را می‌بینند و خود را غرق در نعمت‌های آن می‌دانند و همانند کسانی هستند که جهنم و دوزخ را می‌بینند و خود را در عذاب آن می‌نگرند» این کلام امیرالمؤمنین(ع) دلالت بر آن دارد که پارسایان و مؤمنان حقیقی موضوع بهشت و جهنم را جدی می‌گیرند و آن را درک می‌کنند.
در مباحث قبل گفتیم که یکی از اصول دین ما معاد است و ایمان به معاد یکی از باورداشت‌های قطعی و الزامی دین است که اگر این باور را نداشته باشیم اصلاً دینداری معنای خود را از دست می‌دهد، اما واقعیت این است که بسیاری از ما، بهشت و جهنم را جدی نمی‌گیریم بلکه چیزی گوشه ذهن‌مان گذاشته‌ایم که شاید بهشت و جهنمی هم باشد.
این باورداشت، چنان نیست که سلوک و رفتار ما را هدایت کند وگرنه این قدر مؤثر می‌شود که وقتی دنبال توجیه برای فرار از کار خیر هستیم آن باورداشت همه این توجیهات را محو می‌کند و ما را به انجام فعل خیر سوق می‌دهد و بر عکس وقتی می‌خواهیم دستی به سوی معصیت و گناه ببریم این باورداشت ما را از معصیت باز دارد.
در ادامه همین خطبه و در جای دیگری می‌فرماید: اینها کسانی هستند که وقتی قرآن را می‌خوانند و به آیات بهشت می‌رسند گویا خنکای نسیم بهشت را درک و وقتی به آیات جهنم می‌رسند، گویی صدای عذاب جهنم را به گوش خود می‌شنوند. این تعبیر کنایه از جدی گرفتن بهشت و جهنم است.
در شب‌های ماه رمضان تمام آن دعاهایی که از ائمه(ع) نقل شده محور همه آن دعاها تقریباً رهایی از آتش دوزخ است. این ادبیات کسانی است که بهشت و جهنم را جدی گرفته‌اند. در دعای جوشن کبیر خدا را به هزار اسم قسم می‌دهیم که ما را از آتش دوزخ رها کند. سخن بر سر این است که بهشت و جهنم را باید جدی گرفت و در زندگی این باور را جاری کرد.
انتهای پیام